Vandaag is het aan mij de beurt om mijn recensie van Stille duisternis te plaatsen als onderdeel van de blogtour voor Uitgeverij Hamley. Dit debuut van Fenneke Zwaaneveld bevat een onheilspellende sfeer, een niet te verklaren fenomeen en een angstwekkende schim. Benieuwd wat ik ervan vond? Lees dan snel verder!

Het verhaal

Op een dag verschijnt er een geheimzinnig wolkendek en wordt de wereld donker. Iedereen begint zich vreemd te gedragen en de onrust neemt toe. Vera en haar broer moeten daarom thuis blijven van hun ouders, waar de sfeer ook al niet veel beter is. Het liefst zou Vera naar buiten gaan om bloemen te schilderen, maar dat zit er niet in. Bovendien vraagt haar beste vriendin Jessica om veel aandacht in deze moeilijke tijd. Tot slot van rekening verschijnt er ook nog een angstaanjagende schim die Vera achtervolgt. Zal het licht wederkeren?

Mijn mening

Ik heb een gemengde mening over dit boek. Allereerst vond ik het makkelijk weglezen en was de loyaliteit van hoofdpersoon Vera tegenover haar dierbaren inspirerend. Echter, ik vond alle overige personages vrij onsympathiek. Dit was denk ik ook de bedoeling voor het verhaal, want eigenlijk is Vera keer op keer de redder in nood voor haar familieleden en vrienden. Vera wordt omgeven van duisternis en moet in dit verhaal zelf het licht zien te vinden.

De duisternis lijkt een metafoor te zijn voor de gemoedstand van de personages, maar er wordt niet écht in gegaan op de emoties van Vera en de effecten die het gedrag van de mensen om haar heen hadden zouden beter uitgewerkt kunnen worden. Zo begreep ik bijvoorbeeld niet echt waarom Vera zo loyaal bleef aan haar vriendin Jessica, of waarom Vera niet eens een keertje hardop uitsprak wat ze nou écht vond. Ik had Vera als personage graag nog wat beter willen leren kennen en ik denk dat dit verhaal beter gewerkt had als het geschreven was vanuit de eerste persoon. Zo had je de innerlijke dialoog van Vera kunnen lezen en meer haar gevoelens kunnen begrijpen. Nu voelde ik toch een bepaalde afstand tot Vera, terwijl ik juist meer met haar had willen identificeren.

De sfeer in Stille duisternis vond ik mooi uitgewerkt. Het gaf een onheilspellend gevoel en ik vond de duisternis een mooie metafoor voor de mentale gezondheid van de personages. De angst van de situatie had misschien nog iets meer aangezet kunnen worden, maar al met al was de sfeer erg herkenbaar en te vergelijken met deze huidige tijd.

Tot slot

Dit boek was niet helemaal wat ik er van verwacht had, maar toch las ik het in één stuk uit. In mijn mening hadden sommige aspecten van het verhaal nog wat meer uitgewerkt kunnen worden, maar aangezien dit Zwaanevelds debuut is ben ik zeker benieuwd wat haar toekomst ons nog zal brengen.

Dit artikel gaat over een recensie-exemplaar dat ik gekregen heb als onderdeel van een blogtour van Hamley Books. Mijn recensies bevatten mijn eigen, oprechte meningen.