Als ik het met andere lezers over dit boek had, waren we het er allemaal met elkaar over eens: De kleuren van de zee voelt als een heerlijk warm bad en als thuiskomen. Lees snel verder om er achter te komen wat ik allemaal nog meer van dit boek vond!

Het verhaal

Hannah en haar drie ouders verhuizen naar een dorpje aan zee waar ze een vuurtoren opknappen. Het was allemaal Hannahs plan, maar toch is het wel even wennen om in een nieuwe omgeving te zijn. Wel maakt ze al vrij snel een groep vrienden met wie ze ’s avonds op het strand bij een kampvuur bij elkaar komen. Hannah krijgt ook steeds een twijfelachtig gevoel over wie ze is en wat ze wil van het leven, maar ook over wat ze nou precies voelt voor haar nieuwe vriendin Dot. Het boek zit vol zomerse activiteiten, stiekeme nachtelijke avonturen, mooie emotionele momenten en de zoektocht naar eigen identiteit.

Mijn mening

Ik vond De kleuren van de zee echt een heel fijn boek. De sfeer is heel dromerig en ik kon tijdens het lezen het geruis van de zee bijna horen. Het mooiste aan dit boek vond ik de aandacht voor de emoties van het hoofdpersonage. Er zitten veel momenten in waarbij Hannah bepaalde gevoelens heeft en overprikkeld raakt door haar ADHD. Voor deze momenten wordt echt de tijd genomen in het verhaal en dit vond ik heel realistisch en mooi.

Familie staat ook centraal in dit boek en de relatie van Hannah en haar ouders kwam veel naar voren. Hannah heeft twee vaders en een moeder die samen een relatie hebben, wat ik een cool detail vond. Haar ouders staan altijd voor Hannah klaar en ik vond het leuk om ook eens een keer te lezen over een familie waarin gezond met elkaar gecommuniceerd wordt.

Dit dromerige verhaal raakt tegelijkertijd ook veel realistische dingen en er zit heel veel representatie in. Naast de polyamoureuze relatie van Hannahs ouders, gaat het ook veel over Hannahs ADHD. Zelfs al heb ik zelf geen ADHD, ik ben wel neurodivergent en ik kon mezelf in vrij veel van haar emoties herkennen. Daarnaast zitten er veel verschillende LHBTI+ personages in het boek, zit een van Hannahs vrienden in een rolstoel en heeft haar moeder MS. Deze representatie droeg voor mij bij aan het feit dat het boek voelde als een warm bad, want ook al zit er wel conflict in het boek en is niet iedereen altijd even begripvol, de kernpersonages waren allemaal heel divers en liefdevol. Dit gaf het boek een beetje een utopische sfeer en maakte dat ik heel graag in deze wereld wou blijven hangen.

Tot slot

Miriam Bruijstens heeft echt een prachtig boek geschreven en De kleuren van de zee staat nu in mijn top 5 favoriete Nederlandstalige YA boeken, als het al niet op nummer één staat. Ik vond het echt jammer toen dit boek afgelopen was en ik hoop van harte dat Miriam Bruijstens snel met meer van dit soort verhalen komt!