Wanneer Yara de diagnose chronisch vermoeidheidssyndroom krijgt, heeft ze moeite om dit te verwerken. Ze kiest ervoor om de werkelijkheid te ontduiken met het spannende spel Evol en brengt al haar tijd door met het knappe personage Amir. Lees hier mijn recensie van Wie ik gisteren was van Pamela Sharon.

Het verhaal

Yara wordt gediagnosticeerd met chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS), een ziekte die haar leven voor altijd verandert. Ze vind het moeilijk om dit te accepteren en is verdrietig dat haar toekomst er anders uit zal zien dan ze had bedacht. Haar vrienden en familie proberen zoveel mogelijk rekening te houden met haar CVS, maar zitten er met hun goede bedoelingen ook weleens naast. Daarom zoekt Yara haar afleiding in het hyperrealistische spel Evol, waarin ze helemaal opgaat door het spannende verhaal en het mysterieuze personage Amir. In de virtuele wereld van Evol kan ze helemaal zichzelf zijn, zonder altijd geconfronteerd te worden met haar ziekte. Beetje bij beetje neemt het spel haar leven over en begint ze zich erin te verliezen, waardoor haar leven in de werkelijkheid er onder begint te lijden.

Gelukkig heeft ze haar klasgenoot Finn, die haar wilt laten inzien dat het leven in de werkelijkheid ook best leuk kan zijn. Zal Yara nog terug willen keren naar de realiteit?   

Mijn mening

Allereerst vind ik het concept heel goed. Zoveel mensen brengen een groot deel van hun leven in een virtuele werkelijkheid door, zeker in deze tijd. Ik denk dat veel mensen zich in dat aspect van escapisme zullen herkennen. Ik vond het ook heel interessant om meer te kunnen leren over iemand met een chronisch vermoeidheidssyndroom. Aangezien ik zelf geen CVS heb kan ik natuurlijk geen uitspraken doen over de correctheid van de representatie hiervan, maar ik stel het op prijs dat Pamela Sharon probeert om hier meer bewustzijn voor te creëren door erover te schrijven.

Wel verwarde het me een beetje hoe het spel nou precies werkt. Het wordt gespeeld op een telefoon, maar is ook zo immersief dat Yara helemaal in de virtuele wereld opgaat. Ik had het net iets realistischer gevonden als het spel gespeeld werd met een VR bril bijvoorbeeld, omdat dit soort spellen volgens mij vaker op dat soort platformen worden gespeeld dan op een smartphone.  

In het boek wordt het verhaal van de werkelijkheid afgewisseld met stukjes verhaal die zich afspelen in het spel Evol. Ik was zelf meer geïnteresseerd in het verhaal over de werkelijkheid dan in het verhaal dat zich in de game afspeelde. Het was interessant om te lezen hoe Yara opging in Evol, maar soms vond ik de stukjes iets te langdradig en het boeide me minder dan de rest van het verhaal. Ik had in plaats daarvan bijvoorbeeld graag wat meer willen lezen over de interactie tussen Yara en Finn.  

Het boek behandelt hier en daar ook filosofische thema’s die vaak gepaard gaan met virtuele werkelijkheden en de vraag of die nou echt zijn of niet. Als voormalig student nieuwe media, kon ik dit zeer waarderen. Het biedt veel stof tot nadenken en kan interessante discussies veroorzaken, bijvoorbeeld op school. Ik heb erg gelachen om de referenties van Finn naar onder andere de Tamagotchi en Alice in Wonderland.  

Alle bijpersonen kwamen echt tot leven en ik vond het leuk hoe de familie van Yara een grote rol speelde in het boek. In veel YA boeken worden families achterwege gelaten, maar voor een personage met CVS die veel tijd thuis doorbrengt lijkt het logisch dat ze veel met haar ouders en zus om gaat. Ik moest vaak lachen om de interactie met Yara’s vader en de familie voelde heel reëel. Ook de interactie met haar broer Corey, die in Amerika studeert vond ik heel leuk om te lezen.

Tot slot

Pamela Sharon heeft een hele vlotte schrijfstijl met veel humor, maar tegelijkertijd ook serieusheid en diepgaande thema’s. Al met al een aanrader! Wie ik gisteren was ligt vanaf vandaag in de (online)boekhandel.

Dit artikel gaat over een recensie-exemplaar dat ik gekregen heb van Uitgeverij Moon. Mijn recensies bevatten mijn eigen, oprechte meningen.