Cinderella is Dead is een dystopisch sprookje. Dat klinkt misschien als een contradictio in terminus, maar als je oudere versie van sprookjes kent, zal het je niet verassen. Daarnaast is dit boek duidelijk een kritiek op onze samenleving en dat wordt verbeeld op een interessante manier. Lees hier mijn recensie.

Het verhaal

Het verhaal speelt zich af in een samenleving dat drijft op misogynie en homofobie en dat is soms best wel heftig om te lezen. Ik raad daarom ook zeker aan om even de content waarschuwing op te zoeken voor dat je aan het boek begint.

Sophia leeft in een koninkrijk waar elk meisje het verhaal van Assepoester uit hun hoofd kent. Ze worden gedwongen door naar het voorbeeld van de prinses te leven en uiteindelijk op een koninklijk bal worden ze uitgehuwelijkt aan een man die hun kiest. Maar Sophie wilt niet gekozen worden, want ze ziet om haar heen hoe slecht de vrouwen behandelt worden door hun mannen. Bovendien wilt ze überhaupt niet men een man zijn, want ze is lesbisch en verliefd op Erin. Ze wordt echter, letterlijk, in een keurslijfje gedwongen. Ze weet dat zij het aan het rechte eind heeft en de rest van de wereld fout zitten, maar hoe kan ze het corrupte systeem doorbreken?

Mijn mening

Ik vond het heel cool dat Sophia zo’n sterk personages was. Zelfs al leeft ze in een wereld waar ze niet geaccepteerd wordt door haar seksualiteit en vrouwelijkheid, ze twijfelt geen moment aan zichzelf. Zelfs als haar verteld wordt dat ze zich aan moet passen en zich neer moet leggen bij het systeem, blijft ze waar aan zichzelf en verkondigt ze haar mening. Waar in veel dystopische boeken de hoofdpersoon eerst zelf moet emanciperen en de fouten van een corrupte samenleving moeten leren zien, wist Sophia dat al vanaf het begin van het verhaal en dat was verfrissend om te zien.

Ook de love interest is stoer, sassy en de liefdes verhaallijn is een fijne representatie. Zelf had ik nog iets meer diepgang willen zien van alle personages, sommige bij personen voelden niet helemaal rond, maar tegelijkertijd is dat ook niet de focus van het verhaal, dus ik begrijp waarom de auteur die keuze heeft gemaakt.

Tijdens het lezen van het midden van het boek verloor ik wat interesse in het verhaal. Het plot verliep daar wat langzamer. Het plot in het algemeen vond ik niet het beste van dit boek en vond ik soms zelfs wat saai, maar het is het concept van dit verhaal dat het zo goed maakt.

Omdat het boek een hertelling van Assepoester is, heeft het een sprookjesachtige sfeer, maar het is tegelijkertijd ook echt een dystopisch verhaal. Sprookjes hebben van oudsher al een donker randje en Kalynn Bayron speelt met de onbereikbare idealen van de moderne adaptaties van deze sprookjes, bijvoorbeeld zoals verteld door Disney. Voor mij is het dan ook deze kritiek op onze samenleving die het boek zo gaaf maakt en ik heb grote waardering voor hoe dit is verwerkt in de wereld. Kalynn Bayron speelt bijvoorbeeld met de female gaze en bekritiseerd heteronormativiteit, gender normen, onbereikbare schoonheidsidealen en de hoe klasse die idealen meer of minder bereikbaar maken. Wat ik ook een hele goede symboliek vond was een personage die gebruikt wordt als symboliek voor de vrouwen in machtsposities die willens en wetens mee werken aan een corrupt systeem. Mocht het plot van dit boek je niet zo aantrekken, dan zou ik het je alsnog aanraden om deze te lezen.

Tot slot

Het plot vond ik soms wat saai, maar het is het concept en de bekritisering van de samenleving die doormiddel van symboliek in dit boek verwerkt zit die het voor mij zo vet maakte. Een aanrader voor liefhebbers van hertellingen van sprookjes of dystopsiche YA, maar vooral een aanrader vanwege de diepere lagen die erin verwerkt zijn.