Ter voorbereiding op de Heartstopper Netflix serie las ik dit boek over de zus van Charlie uit de beroemde graphic novels, Tori Spring. Ook ben ik erg fan van het boek Loveless, dus ik was zeer benieuwd naar Alice Oseman’s debuut. Lees hier mijn recensie!

Het verhaal

Trigger waarschuwing: Depressie, sprake van zelfdoding, zelfbeschadiging, eetstoornis, homofobie. In mijn editie uit 2018 zaten er ook veel verwijzingen naar Harry Potter in, maar volgens mij zijn deze in de nieuwe editie er uitgehaald.

Zoals ik eerder al zei gaat dit boek over de zus van Charlie uit de Hearstopper graphic novels, Tori Spring.

Het boek behandelt zware thema’s en is niet altijd even makkelijk om te lezen. Tori is on-gediagnosticeerd depressief en krijgt hierbij geen hulp van een therapeut of haar ouders. Ook is ze heel eenzaam en isoleert ze zich van iedereen. Zelf wilt ze eigenlijk ook niet haar leven veranderen en ook al is ze ongelukkig, ze is tegelijkertijd erg comfortabel in haar mentale staat.

Haar broer Charlie heeft een eetstoornis en woont sinds kort weer terug thuis na een tijdje in een instelling te hebben gewoond. Mocht je de Hearstopper graphic novels kennen, dan weet je al meer hierover, maar in Solitaire wordt dit nog explicieter beschreven. Tori voelt zich erg verantwoordelijk voor haar jongere broer en heeft soms last van schuldgevoelens betreft zijn situatie.

Op de eerste schooldag na de kerstvakantie vind Tori een spoor van mysterieuze post-its die leiden naar een lokaal met de laatste aanwijzing naar een blog, solitaire.com. Een nieuwe jongen op haar school, Michael, volgt de aanwijzingen ook en zo raken ze allebei nieuwsgierig, wat hun vriendschap aanwakkert. De blog leidt naar pranks op school die eerst vooral bestaan uit onschuldige memes, maar later steeds meer uit de hand lopen. Daarnaast lijkt het wel alsof het allemaal iets met Tori te maken heeft. Wie zit er achter deze blog? En hoe kan Tori voorkomen dat solitaire aanzet tot nare acties?

Mijn mening

Allereerst wil ik zeggen dat ik dit boek ontzettend mooi vond en het denk ik wel een van mijn favoriete boeken is geworden. Ik vind het echter heel lastig om over te brengen waar dat nou precies aan ligt, want er zijn ook veel dingen aan dit boek die ik moeilijk vond.

Zo vond ik het op sommige momenten best wel frustrerend om te lezen over Tori, omdat ze zo diep in de put zit en zich zelf (bijna) niet helpt om daar uit te komen. Ze vertoont veel zelfdestructief gedrag en wanneer er iemand is die heel aardig tegen haar is dan duwt ze diegene van zich af. Daarnaast is Tori soms best wel arrogant en ze is constant bezig met hoe ze niet zoals andere meisjes van haar leeftijd is. Ze oordeelt over haar klasgenoten en duwt iedereen van zich af. Tori rent ook heel vaak letterlijk weg uit sociale situaties, waar ik me ook wel aan kon ergeren. Dit kan echter ook heel herkenbaar gedrag zijn voor mensen met mentale klachten en de manier waarop Tori’s gedachten beschreven worden maken het begrijpelijker. Eigenlijk is Tori haar eigen antagonist en gaandeweg in het boek leert ze om mensen in haar leven te accepteren en om niet toe te geven aan haar negatieve emoties. Is ze aan het eind van het boek over haar depressie heen? Nee! En dat is maar goed ook, want dat zou ook ontzettend onrealistisch zijn.

Het plot rondom de blog en pranks van solitaire is eigenlijk heel dun. Mijn verwachting van te voren was dat het bijna een soort mysterie zou zijn, waarbij Tori zich veel bezig houdt met het opsporen van de personen achter solitaire. Deze verhaallijn speelt eigenlijk maar een kleine rol en de focus ligt vooral op Tori’s emotionele gesteldheid.   

Tumblr speelt een grote rol in het verhaal, omdat Tori hier veel tijd op besteed en Solitaire dit als platform gebruikt. Ook zit het boek vol referenties naar allerlei films, boeken en muziek. Dit boek past daardoor heel goed in de zeitgeist van de vroege jaren 2000. Niet iedereen kan zich hier zo goed mee identificeren denk ik, maar als je rond deze jaren op de middelbare school zat kan het heel nostalgisch zijn.

Verder is het boek ook een soort aanklacht en tegelijkertijd een liefdesletter aan de middelbare school. Iedereen die zelf een onprettige tijd op de middelbare school heeft (gehad) en zich niet thuis voelt in alle normen die opgelegd worden zal om dit boek af en toe kunnen grinniken.

Mocht je je afvragen ik welke volgorde je de boeken moet lezen, ik zelf zou aanraden om eerst de Hearstopper graphic novels te lezen, daarna de novelle This Winter, dan Solitaire en tot slot Nick & Charlie.

Tot slot

Zelf vond ik het een erg mooi en herkenbaar boek, maar het is zeker niet voor iedereen weggelegd. Neem de trigger waarschuwingen die ik eerder in dit artikel noemde dan ook in acht.

Kun je niet genoeg krijgen van de Hearstopper graphic novels en benieuwd naar het leven van Tori? Dan zou ik je aanraden om dit boek te lezen.